Poleski Park Narodowy

Poleski Park Narodowy położony jest w województwie lubelskim, na północny wschód od Lublina. Zajmuje powierzchnię 9760 hektarów, w których skład wchodzą bagna, torfowiska, jeziora krasowe i lasy. Co ciekawe, znajdziemy tam najdalej wysuniętą na południowy zachód lasotundrę w Europie.

Historia Poleskiego Parku Narodowego

Choć Poleski Park Narodowy utworzono formalnie 1 maja 1990 roku, starania o objęcie tych terenów szczególną ochroną podejmowane były już od 1933 roku. Jako pierwszy o stworzenie w polskiej części Polesia parku narodowego postulował Władysław Szafer, polski botanik i profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kolejnym, który dążył do tego samego celu, był profesor Tadeusz Wilgat, polski geograf związany z Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Pomysł utworzenia parku na obecnym terenie wysnuł Dominik Fijałkowski, również profesor Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Była to pierwsza w Polsce koncepcja zakładająca utworzenie parku narodowego, który chroni tereny wodno-torfowiskowe. Liczne zawirowania doprowadziły do utworzenia na terenie obecnego parku czterech rezerwatów przyrody: Durne Bagno, Jezioro Moszne, Jezioro Długie i Torfowisko Orłowskie.

Wniosek o utworzenie Poleskiego Parku Narodowego trafił do Ministerstwa Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych w 1987 roku. Utworzono go 3 lata później i początkowo obejmował 4813,35 hektarów.  Ostateczny kształt park zyskał w 1994 roku, gdy powiększono go do 9647,73 hektarów.

Ciekawa roślinność

Poleski Park Narodowy jest gratką dla wszystkich miłośników flory – występuje tam około tysiąca gatunków roślin naczyniowych, wśród których aż 15 wpisanych jest na polską czerwoną księgę roślin. Z uwagi na wyjątkowy klimat, który panuje w parku, rośnie tam wiele roślin charakterystycznych dla północnej półkuli, jak np. brzoza niska, wierzba lapońska, turzyca bagienna czy rosiczka długolistna.

Park słynie z licznych torfowisk, które są jego wizytówką. Żyje na nich 8 gatunków roślin mięsożernych. Lasy, które obejmuje obszar parku, to często również tereny bagienne. Wśród roślin znajdziemy jednak nie tylko rośliny lubujące się w podmokłych glebach, ale także takie, które występują na stepach i w obszarach górskich.

Poleski Park Narodowy to także dom dla wielu gatunków storczyków. Spośród nich zdecydowanie wyróżnia się, ze względu na swój nietuzinkowy kształt, obuwik pospolity.

Mieszkańcy parku

Teren Poleskiego Parku Narodowego jest bardzo zróżnicowany, dlatego zamieszkuje go wiele odmiennych gatunków zwierząt. Żyje tam oczywiście żuraw, który jest symbolem parku, ale ptactwa jest o wiele, wiele więcej, ponieważ ptaki to jego główni mieszkańcy – bytuje tam aż 200 gatunków, z czego szacuje się, że około 150 to gatunki lęgowe. Wśród nich możemy spotkać największego polskiego ptaka drapieżnego, bielika, którego rozpiętość skrzydeł może wynosić od 1,8 aż do 2,4 metra!

Innymi, ale również licznie zamieszkującymi park gromadami, są płazy i gady. Wśród nich znajdziemy wiele żab – najwięcej spotkamy ich oczywiście wiosną, podczas wędrówek po rozlewiskach. Wtedy trwa ich okres godowy. Warto w tym czasie zwrócić uwagę na samce żaby moczarowej, które by zwabić partnerki, przybierają intensywny niebieski kolor! Od pewnego czasu w parku można spotkać również węża – gniewosza plamistego. Wyjątkowo ciekawym mieszkańcem parku jest żółw błotny. To gatunek uznawany za jednego z najbardziej zagrożonych wyginięciem gadów!

W parku spotkamy oczywiście również liczną grupę ssaków – całą masę gryzoni na czele z największym ich przedstawicielem, bobrem, którego do parku sprowadzono dopiero w 1992 roku. Liczne są również ssaki owadożerne, drapieżne oraz kopytne. Wśród tych ostatnich najwięcej spotkamy saren europejskich, ale również jelenie czy łosie, których zagęszczenie w parku jest jednym z największych w Polsce.

Jak widać, Poleski Park Narodowy to gratka dla wszystkich miłośników fauny i flory – a jest tu co oglądać! W parku łączy się ekosystem leśny z nieleśnym, ale przede wszystkim słynie on z licznych torfowisk. Przyrodę można podziwiać, spacerując licznymi ścieżkami edukacyjnymi, wśród których jest też ścieżka „Dąb Dominik”, upamiętniająca mającego wybitne zasługi dla tutejszej przyrody, wspomnianego już wcześniej profesora Dominika Fijałowskiego.